Erectiele disfunctie

Het lied van het morgenlicht

Ik groet het morgenlicht maar of

het zich laat groeten

de voeten der voorbijgangers laten

zich beter groeten

wij moeten zeggen zij ondanks het

morgenlicht

ik knik ze toe houd moed zeg ik het

licht maakt je toch blij

ze knikken terug maar ze geloven

niet ze gaan voorbij.

Het morgenlicht houdt zich nu

bezig met de dingen

de pasgewassen trams de rails het

draad erboven

de fietssturen de ramen en de

raamkozijnen

de dingen kunnen in het

morgenlicht geloven

het water van een gracht wordt

zonder kleren aan

zo heilig als de heilige Sebastiaan.

En ook de kar de man ernaast de

haring op de kar

zij roepen eensgezind en zonder dat

zij opzien baren

het morgenlicht nabij en ook ikzelf

ik groet

het morgenlicht maar of het zich

laat groeten

wij moeten zeggen wij dit is het

morgenlicht

wij moeten zeggen wij het licht is

ons gezicht

wij moeten zeggen wij het licht gaat

eenmaal dicht.

H. Andreus

Wanneer ik morgen doodga

Wanneer ik morgen doodga,

vertel dan aan de bomen

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan de wind,

die in de bomen klimt

of uit de takken valt,

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan je kind,

dat jong genoeg is om het te begrijpen.

Vertel het aan een dier,

misschien alleen door het aan te kijken.

Vertel het aan de huizen van steen,

vertel het aan de stad,

hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.

Ze zouden je niet geloven.

Ze zouden niet willen geloven dat

alleen maar een man alleen maar een vrouw,

dat een mens een mens zo liefhad

als ik jou.

Hans Andreus

* Liefde * 

Je praat

nuchter

over de liefde.

Terecht.

Er is al

zoveel

over gepraat

en gezegd,

terwijl de

stilte

staat te

wachten

of er nog

wat van komt.

Hans Andreus

LIGGEN IN DE ZON

Ik hoor het licht het zonlicht

pizzicato

de warmte spreekt weer tegen mijn

gezicht

ik lig weer dat gaat zo maar niet dat

gaat zo

ik lig weer monomaan weer

monodwaas van licht

Ik lig languit lig in mijn huid te

zingen

lig zacht te zingen antwoord op het

licht

lig dwaas zo dwaas niet buiten

mensen dingen

te zingen van het licht dat om en op

mij ligt.

Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk

lig zonder

te weten hoe of wat ik lig alleen

maat stil

ik weet alleen het licht van wonder

boven wonder

ik weet alleen maar alles wat ik

weten wil.

H. Andreus

Roep het begin op

Roep het begin op,

trage hand die schrijft,

want ikzelf kan haast niet meer denken

aan het eerste ogenblik,

het eerste uur en aan de tekenen

van geluk, zoals er

waren: bomen, bruggen,

een rivier, stilte en een toevallig

bed later, - tekens van

vreugde in de stad waar ik

kwam - een vreemdeling - en werd

ontvangen: een dier

van liefde, een mens van geluk.

Hans Andreus

September

Blond lief, de laatste gouden dagen

wuiven ten afscheid en wij achten 't niet,

de bomen en de struiken dragen

hun laatste tooi en in het riet

schuilen de vissen en hun trage

vinslag verraadt hen niet.

Het wordt nu tijd ons te bezinnen,

de bossen kleuren dieper bruin

en lila herfstasters beginnen

hun ijle bloemen in mijn tuin.

Het wordt nu tijd om te bedenken:

de zomer houdt niet eeuwig stand;

hij schonk ons al wat hij kon schenken -

de laatste gouden dagen wenken

en herfst komt reeds in feller kleuren drenken

de bloemen van dit dierbaar land.

Koos schuur

Langzaam

Winter, jij bent een slechtaard

in de huizen verstop je je

als een kind zie ik je alle scholen

binnen hollen met je lichaam

in een tas o winter jij bent

een slechte meester

een klein beetje vuurwerk daarmee

ben ik tevreden o winter geef mij

wat vrolijkheid knip een stuk

van deze middag af gooi een sprookje

in het water van de nacht

o slechte meester

dag slechte winter, scharenslijper,

met geschramde knieën hol je

over de speelplaats als knikkers

uit de wolken van een hemel naar het blauwe

hemd waar het witte krijtje rijdt van

een slechte meester.

Hans Lodeizen

Hérault.

Avond in de Hérault. Thymgeuren

dobberen zwaar

op de lucht, moeten nergens zijn

en blijven hangen, zoals wij in dit

domein.

Zoals je zou willen zwerven, 't doet

er niet toe waar,

als het hier maar is. Nevel gaat

net niet over het land

zoals je een slapend kind

niet niet aanraakt, erover ademend.

En je weet: ik heb niet wat ik heb.

De branding van de wind

waait een zee van tijd zacht heen

en weer, Het is eb.

H. de Coninck

Scheepje varen

Aan beide oevers zit een vrouw:

de ene laat een scheepje gaan,

verheugd en fris, hoog op het water;

de andere pakt het peinzend aan,

zwart, scheef, een uitgebrande

krater.

Soms kijken zij elkander aan,

dan moet een blinkend schip

vergaan,

halverwege.

De een weent, de andere lacht,

niet triomfantelijk, maar zacht,

bijna verlegen.

M. Vasalis

In de trein

In de trein

vraagt een kind

wat is een koe

en wat is een paard

wat is water en vuur

wat is de lucht

de zon

de dauw en de mist

duizend vragen zijn er

en tienduizend antwoorden

in de trein

denk ik

wat is een kind

één vraag is er

en één antwoord

WONDER

Jos Vandeloo

NIETS

Het leven

je zou het je moeten kunnen

herinneren

als een buitenlandse reis

en er met vrienden of vriendinnen

over na moeten praten

en zeggen

het was toch wel aardig,

het leven,

en flarden zien van vrouwen,

geheimen

en landschappen

en dan tevreden achteroverleunen

maar doden kunnen niet

achteroverleunen.

En ook verder kunnen ze niets.

Cees Nooteboom

HET BERKJE

In het grote stille woud

staat het kleine witte berkje

als een handenarbeidwerkje,

tussen bomen, zwaar en oud.

Zilver tussen brons en goud.

In de warmte van de zon,

in de koelte van de regen,

in de schaduw van verlegen

hoge bomen in de wind.

Als een vroeg verlaten kind.

Als het nachtblauw pakpapier

het bos tot in de verste takken

schier onmerkbaar in gaat pakken,

trilt het kleine berkje even,

zie je flauw zijn takken beven.

En het houdt de adem in.

Alle struiken, alle bomen

weten wat er dan gaat komen,

't hele bos weet dan allang:

onze berk is stervensbang.

Het staat stokstijf in de nacht

wit en spichtig spook te wezen;

dodelijk bleek zichzelf te vrezen.

Angst en vrees hebben de macht.

Angst en vrees houden de wacht.

En de bomen in het rond

zouden 't doodbevreesde berkje

in hun takken willen bergen.

Maar zij weten, dat hun troost

slechts de angst en vrees vergroot.

Vastgenageld aan de grond

zien de machteloze bomen

't onafwendbare einde komen.

Angst roept angst op en weerkaatst

oorverdovend op het laatst.

Toen in een novembernacht

is de berk van angst gestorven.

Is het berkje doodgegaan.

En de bomen hieven zacht -

ruisende hun treurzang aan.

Ad Booijen

WACHTEN IN DE OCHTEND

Ik zat te wachten in een groot en leeg café

in bont gedoken, rillend in mijn eigen vuur

en alle bleke kelners wachtten mee...

zij spraken weinig, met gedempte stem:

ze wacht op hem, ze wacht op hem, op hem...

Er was geen klok, geen tijd, alleen maar duur.

Toen was ik niets meer dan maar ‚‚n tentakel

die blindelings strekte, ‚‚n blind oog voorop

en ‚‚n doof oor, ‚‚n sprakeloze open mond,

gestrekt en zoekend tussen duizend mensen

en afgeleid door geen - één dringend wensen

totdat hij enkel maar die ene vond,

die 't oog kon zien, het oor kon horen

en die de mond had uitverkoren

en die de roep daaruit verstond.

Tot hij daar was, tot hij daar stond

en ik, nog ganselijk verloren

hem nauw kon zien, hem nauw kon horen.

M. Vasalis

Is het vandaag of gisteren

Is het vandaag of gisteren, vraagt mijn moeder,

bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.

Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag

en zegt: zijn we in Roden of Den Haag?

Wat later: kindje ik word veel te oud.

Ik troost haar, dierbare witte astronaut

zo ver al van de aarde weggedreven,

zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend

zonder bestek en her en der.

Zij zoekt -het is een s.o.s.-

haar herkomst en haar zijn als kind

en niemand niemand, die haar vindt

zoals zij was. Haar Franse les

herhaalt zij: van haar 8e jaar:

`bijou, chou, croup, trou, clou, pou, o,

die eerste juffrouw, weet je wel

die valse ouwe mademoiselle

hoe heet ze nou. Ik ben zo moe'.

Had ik je maar als kind gekend,

die nu mijn kind en moeder bent.

M. Vasalis

Het 'tijdje' -steeds te kort of te breed

Stilte is...

'de Tijd' in plaats van 'het tijdje'.

Kairos in plaats van Kronos.

...Het 'tijdje'

-steeds te kort of te breed -

heeft z'n bladspiegel altijd vol

met belangrijke baan

met afgesproken afspraken

met geagendeerde agendassen.

En daar bovenop

interessante interessante...

Alles samen

een indrukwekkende ballon:

planbord, treingids, wekker,

verveling, de klok,

eindeloze beplichtingen.

En time is natuurljk monnie:

monnie voor bonnie.

Na een 'tijdje'

doet de pijnstiller het

een tijdje.

*

De Tijd daarentegen

heeft al den tijd

avan komen en van gaan.

Zij groeit - ongemerkt -

de grassen

dwarsdoor het grind.

Zij zet luisterpunten

achter heur zinsneden

om te wachten

of iemand wat zeggen wil.

Want de Tijd

is bidden, bad, gebeden,

dat zich niet

van leven onderscheidt.

Duizend psalmen van monialen

van gregoriaanse pissebedden

onder vochtige plavuizen.

De Tijd:

Vinger in je mond.

Een slok water.

Leunen over het hek van de wei,

-je neusgedrukt

tegen het oneindig uitstalraam.

Voor haar intimi

houdt zij ruggelings

een besloten vernissage

van de stillevens

der scheuren in 't plafond.

De Tijd heeft het eeuwige leven.

Haar ogenblikken zijn zachte billen

zonder begin en zonder einde.

De Tijd heeft al den tijd.

Zij hangt met heur ellebogen

over de reling van de open brug.

En na 't sterven van de dag

bewaart zij geliefden

in elkanders schoot.

Zij is het rustig asemen

van dingen die bestaan

B.P. de Roeck

Maak ons stil dan als het suizen van de nachtwind

Maak ons stil dan als het suizen van de nachtwind

in het donker gras,

een verre zomernacht -

een man lag wezend in het gras

en hij verstond uw komen -

maak ons stil

als het suizen der geheimen in ons bloed.

Maak ons stil als het trillen,

licht en sterk,

van een kabel die gaat breken.

zo trilt een dolk in hout.

Zo trilt ons hart

wanneer Gij nadert.

Maak ons stil dan

als het sterke dringen

van het goed verdriet,

dat door ons leven trekt

in fijne nerven,

maak ons stil

als het branden van tranen,

dat zwak maakt en wankel,

van geluk.

Maak ons stil dan

als het sidderend rechtstandig zweven

van een vlam -

zuiver staat zij,

bloem van pijn,

verslonden in het hoge feest der vernietiging -

wij allen wachten in het donker,

Vreemdeling,

tot Gij ons terugneemt in Uw branden,

U alleen behoort ons hart.

J. van Schagen

In de tram

-zonnekind-

zij lacht de dag open

op vleugels van haar ongeduld

twee ogen durven nog geloven

dat de tram h  r wereld kent

wij rijden van hier naar ginder

van mamma naar straks plezier

met dit kleurstift teken ik opa

wacht! nee hier

zij praat de morgen wakker

een vrouw lacht in haar jas

om het hondje dat in een tas

geen plaats innam maar nú plots

blaft

naar het meisje dat als een

lichte vlinder snel heel deze nieuwe

dag innam

Lia Barbiers

Waarover zal ik zingen

Waarover zal ik zingen

over regenjassen

over het lover van geboomte

of zal ik van de liefde zingen

Waarover zal ik zingen

over vliegmachines blinkend aluminium

in de zon en blauwe lucht

of zal ik zingen over de liefde

Over auto's

over steden en historie

of zal ik zingen over de liefde

Over vele vreemde dingen

over de gewone

of zal ik zingen over de liefde

Over bloemen

over water

over mooie dingen

of wat droevig is

of zal ik zingen over de liefde

Over tabak en vriendschap

over geur en wijn

over schepen zeilen meeuwen

over ellende

over de ouderdom

over de jeugd

of zal ik zingen over de liefde

Jan Hanlo

VREEMDELINGEN IN JERUZALEM

Nu ben je veel verder van huis.

Veel verder dan ik ooit gezworven. Je had het ook

mooi verkorven, bij die het wisten,

die met de rechte gezichten –

en bij het volk uit de stad en de dorpen dat huishield

onder het kruis waaraan je nu bent gestorven

en als zwakkeling, Verder gezworven,

zei ik? Een ding ben je nu geworden, een

dood ding, ergens door iemand

opgehangen en vergeten.

Van jou kom ik niets meer te weten en zelfs de

herinnering zal eerder komisch zijn want

mens, waar is je God gebleven die je was,

maar toch stervend aanriep als een hond

zijn meester?

Stomme dood. Maar waarom blijf ik dan –

denken: Ik dacht waarachtig dat ik daar

hing?

Hans Andreus

Bijna alles, bijna niets

Er is veel verloren bijna alles

er is weinig gewonnen bijna niets

behalve het wennen aan de wanhoop

behalve het weten dat het doorgaat

behalve de onrust die ons voortjaagt

en de verzoening

met het spiegelbeeld.

E. Warmond

Ster

Ik zag vanavond voor het eerst een ster.
Hij stond alleen, hij trilde niet.
Ik was ineens van hem doordrongen,
ik zag een ster, hij stond alleen,
hij was van licht, hij leek zo jong en
van vóór verdriet.
Vasalis

VOOR WIE DIT LEEST

Gedrukte letters laat ik U hier kijken. k

maar met mijn wanne mond kan ik niet spreken.

mijn hete hand uit dit papier; niet steken;

wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.

0. als ik troosten kon. dan kon ik wenen.

Kom. leg Uw hand op dit papier; mijn huid;

verzacht het vreemde door de druk verstenen

van het geschreven woord. of spreek het uit

Menige verzen heb ik al geschreven.

ben menigen een vreemdeling gebleven

en wien ik griefde weet ik niets te geven;

liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest

die mij het porlood in de hand bewoog

tot ik mij slapende voorover boog

over de woorden die Gij wakkerleest

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn

en door de letters heen van dit gedicht

kijken in Uw lezende gezicht

en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken.

zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;

en laat Uw blik hun innigste niet raken

tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.

Lees dit dan als een lang verwachte brief:

en wees gerust. en vrees niet de gedachte

dat U door deze woorden werd gekust;

ik heb je zo lief

Leo Vroman

Onder de appelboom

Ik kwam thuis, het was

een uur of acht en zeldzaam

zacht voor de tijd van het jaar.

de tuinbank stond klaar

onder de appelboom

ik ging zitten en ik zat

te kijken hoe de buurman

in zijn tuin nog aan het spitten

was, de nacht kwam uit de aarde

een blauwer wordend licht hing

in de appelboom

toen werd het langzaam weer te mooi

om waar te zijn, de dingen

van de dag verdwenen voor de geur

van hooi, er lag weer speelgoed

in het gras en ver weg in het huis

lachten de kinderen in het bad

tot waar ik zat, tot

onder de appelboom

en later hoorde ik de vleugels

van ganzen in de hemel

hoorde ik hoe stil en leeg

het aan het worden was

gelukkig kwam er iemand naast mij

zitten, om precies te zijn jij

was het die naast mij kwam

onder de appelboom, zeldzaam

zacht en dichtbij,

voor onze leeftijd.

Rutger Kopland

Aan een boom in het vondelpark

Er is een boom geveld met lange groene lokken.

Hij zuchtte ruisend als een kind

terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.

Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen,

met slepend haar en met de geur van jeugd

stromende uit zijn schone wonden,

het jonge hoofd nog ongeschonden,

de trotse romp nog onverslagen.

M. Vasalis

Diep van mijzelf

Diep van mijzelf en van mijn zang vervreemd

hoor ik in twijfel niets dan toon na toon,

ontken de wijs, de oude, diepbeminde melodie,

ontken ik al wat naar verbinding zweemt,

ontken ik in de grootste eenheid hoon.

Afzonderlijk, vervreemd, is alles wat ik zie.

Een boom bespiedde ik, haast de ganse dag,

het regende gestaag

en blad na blad neeg naar beneden als een druppel woog

en drupte en rees zacht omhoog...

Zo regende het van blad op blad,

zo regende het de ganse dag.

Het regende en ik neig en rijs

met kleine wanhoop in het grijs gemoed.

Ik ben zo ziek...

Waar bleef de hemelse muziek,

de eenheid in het aardse zingen.

Ik hoor alleen, dat alles lijdt,

ziek van de veelheid van de dingen,

van hun volstrekte eenzaamheid.

M. Vasalis

Een laatste roos bloeide

Een laatste roos bloeide,

omdat zij daartoe nog zes blaadjes had.

Die zaten samen, bol en bloot

en van de koude donkerrood.

De platte bladeren der platanen

hingen reeds neer om los te gaan en

gingen los en zwierden neer.

Ook reeds in zonnig windstil weer.

Neer ook moesten na een poos

twee blaadjes van de late roos.

Zo bloeide zij geluidloos door.

Daar had zij nog vier blaadjes voor.

Zo gestorven als maar kon

stond hoog, diep gras nog in de zon.

Toen knakte het en raakte langzaam

de aarde aan als met een wang.

De roos raakte tegelijkertijd

twee blaadjes, een, twee blaadjes kwijt.

Ze lagen plotseling gezond

maar dood beneden op de grond.

De dagen werden kort, vergeeld.

Slechts in de huizen werd gespeeld.

De roos, nu bijna menselijk oud,

bloeide nog, maar innig koud.

Twee vlekjes rood en een buikje groen

daar kon zij het blijkbaar ook mee doen.

De sneeuw viel. In de verte snel;

vlakbij zweefde hij evenwel.

De roos ook sneeuwde levensgroot

met haar twee blaadjes. Een. Twee. Rood.

Ach dacht zij, nu heb ik dus niets.

Toen bloeide zij maar zonder iets.

Wie het bloeien heeft verleerd

doet zeer waarschijnlijk iets verkeerd.

Leo Vroman

Nu worden mijn gedachten vreemd

Nu worden mijn gedachten vreemd,

nu worden mijn gedachten vreemd,

als oude tulpen, met kleuren,

die er eigenlijk niet bestaan

en uit een bijne uitgeputte,

stenen grond rijzen zij op en

zijn al in hun knop verwilderd.

Zij lijken op chrysanten,

doodshemden van de zomer,

ze zijn nog ouder dan ikzelf

en ik herken ze niet.

Hoor: uit hun monden,

vertrokken door het bittre,

dat hen voedt, polytonaal een vreemde,

vreemde taal,

die ik niet wil verstaan.

Maar ik vermoed,

dat het een lied beduidt,

van littekens

en oude wonden.

M. Vasalis

Job

1.

Maanbijl

val in mijn merg

zodat mijn ceder

morgen de weg verspert

voor de vurige paarden

Oude leeuwen in mijn bloed

roepen vergeefs om gazellen

In mijn hoofd vermolmen

wormstekige knoken

Fosforescerend

hangt in mijn borstkast

een vreemd hart

11.

Verteer mij, grijze kalk

loog mij af, jong zout

dood is vreugde

Ik voed me enkel nog met vis

uit de Dode Zee

die gloeit van jodium

In mijn zweren

kweek ik de rozen

van de doodslente

Zeventig schuren afgebrand!

zeven zonen weggeteerd!

Hoe groot is de armoe!

Als de laatste olijbom

uit de woestijn van Azië

staat mijn geraamte erbij

Waarom ik nog leef?

Onzekere God

om Jou te bewijzen dat Je bestaat

111.

Laatste olijfboom, zeg je?

Maar gouden olie

druipt uit mijn takken

die leerden zegenen

In de broeikas van mijn ogen

rijpt de tropische zon

Mijn wortelvat is in marmer geheid

Hoor Israël

ik ben de tienbrodenboom

Ik ben het vuurboek

met de brandende letters

Ik ben de driearmige kandelaar

bewoond door wetende vogels

met de zevenkleurige blik

Iz.Goll

Ochtend

Ochtend van staalwol

klokken

kijken gestorven

de dag is blind omdat

de nacht helderziende was

het licht smaakt ouderwets

op een verdorven

romantische manier naar as.

Ellen Warmond

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf

nu het met mijn leven bijna is gedaan,

de scheppingsdrift me ook wat is vergaan

met letterlijk de kanker in mijn lijf,

en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,

ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,

maar ik praat liever tegen iemand

aan dan in de ruimte

en zo is dit wel

de makkelijkste manier

om wat te zeggen), -

hoe moet het nu,

waar blijf ik met dat licht van mij, v

an jou, wanneer het vallen,

weg in

het onverhoeds onnoemelijke begint?

Of is het dat jij me er een onverdicht woord

dat niet uitgesproken

hoeft voor vindt?

Nacht

Dieper naar voren kan ik mij niet buigen

over de wereldrand,

spaarzaam verlicht.

Met het gelaat op blinde duisternis gericht

kan ik mij van Gods glans niet overtuigen.

De verste nadering betracht ik

in vele gedachten die naar dat hol gebied uitzend;

talrijke keren niet,

doch ik verlies mij in dit koppig spelen

en in de pijn die tot een lust verdooft

om hun verminkte wederkomst waaraan 'k een wreed

en zeker teken hecht van Gods bestaan:

dat ginds een wand is waar wat in hem gelooft

en tot zijn licht vliegt blindelings op stuit.

Doch wellicht hoort hij in de stilste nachten

het zieke ritselen van mijn gedachten

die zich te pletter fladderen

buiten op zijn ruit.

Avond aan zee

Het strand was vast-gevoegd en glad

en smalle golven sloegen om,

uit duizend smalle, witte monden

zacht prevelende dan weer stom.

De zee keek op, alsof zij bad.

Toen heb ik U teruggevonden.

O grote, oude, grijze zee

in rusteloosheid zoveel rust,

‚‚n stem uit duizend kleine kelen

sprekende tot de smalle kust;

eenheid uit zoveel tegendelen.

Mijn oude liefde, mijn oud vertrouwen

zo groot, haast niet om uit te houen,

ouder dan voor mijn grote lief...

Ik zag voor 't eerst weer naar de hemel:

hoe die zich rustende verhief

M.Vasalis

LIEFDE

Wat is liefde anders dan

elkaar verlaten

in een sprakeloze taal?

Woordenloos zeggen: luister

waterval van gefluister

hoor mij ik hoor je uit

en het ademloos antwoord:

je huid

juichend

zonder geluid.

Ellen Warmond

HET WATER

in de rose hemel

en in de geweldige stilte

hoorde hij een stem

een gevoelige stem van

geel riet die hem toeriep

in de rose hemel

hem toeriep

en in de geweldige stilte

er stond een man

aan de overzijde van het water

die hem toewuifde

in de rose hemel

een man tussen het gele riet

hij wachtte heel lang

en antwoordde niet

op de gevoelige stem

van geel riet die hem toeriep

in de rose hemel

en in de geweldige stilte

hij antwoordde niet

en wachtte

Hans Lodeisen

Met scherpe, blinde ogen

gericht op het doel

gaande langs zijn gevoel

en treuren alleen met zijn verstand,

met scherpe, blinde ogen

gericht op het leven

boven een leven, boven

een wereld onder de wereld,

de man die schrijft verandert

steeds weer in zijn schrijvende hand

die meer dan een mens kan geloven.

Hans Andreus

BOMEN

Bomen zijn werkelijk. Hun bladeren praten

werkelijk met woorden veelzeggend en

letterloos.

Hun toppen zingen. Hun stammen

zwijgen hoorbaar.

Hun wortels houden van de aarde.

Bij een boom staande moet ik

wel ademen als een boom.

Naar een boom ziende zie

ik hemel en aarde in elkanders armen.

Want een boom, een boom is een bruiloft.

Hans Andreus

Half tien

Nog laat zonlicht hoog in de spar

de merel zingt als een nachtegaal

spreeuwen kletsen wat met koolmezen

een eerste zwaluw beschrijft de avondlucht.

Het is midden mei, de blauwe klokjes luiden

de nestkastjes bewolkt met af- en aangevlieg

de hemel onbewolkt, het is Gods wieg

voor alle broedsels in dit paradijselijk buiten.

Ik ga naar binnen, het slaat half tien

en wordt een beetje fris maar zo te zien

is het ook morgen weer een schone dag

met in de vroegte goudvinken misschien.

Kees Winkler

Benadering

Lichtheid van bestaan, eens, lang geleden zo,

waarschijnlijk wel voor het eerste uur sloeg

en de tijd uitzwermde: plaag over een plotseling

zichtbaar landschap.

Zon, zee, laagland, m‚‚r landen. Het duurde jaren

voor ik een huis bouwde om ergens te blijven

en slechts aan de huid van een vrouw mat ik af

de grotere zon, de goddelijke.

Zoveel dacht ik na - het licht stond aan het venster

of de nacht zette een hoes van rouw over mijn huis -

en ik werkte steeds met woorden, maar begreep minder,

scheen het, dan ieder ander.

Zodat ik niets meer wist, wanhoop doorbrak en wat ik

mijzelf had genoemd nu als een brok in de keel stak.

En dat was alles. Betekende dit mijn leven, ik kon

toch niet anders doen dan het leven.

Zo blijft het ook voorlopig. Mijn goden bekvechten

en ik heb mij zo lief als een spiegel een spiegel.

Verkeerde oneindigheid. Maar soms het fluisteren

van iets dat ik niet hoor

Hans Andreus

Tweelingbroer

Ook nu ik oud en droomloos ben

Droom ik nog steeds dezelfde droom:

Mijn lang vergeten tweelingbroer

Zwemt met mij, zij aan zij. Zijn lijf

Wordt door de golfslag naakt tegen

Mij aan gebracht. Mijn huid, die hem

Ontvangt, is blond als van een kind

En hij, die mij omringt, is zacht

Zoals weleer. Wij spreken niet,

Maar strelen, lachende, elkaar.

Dan zinkt hij weg. En ik ontwaak

En wacht, totdat ik hem opnieuw

Ontmoet in het verdroomde meer.

Vlasveld