WIDMUNG

für Ernst Bloch

Herbst und die dämmernden Sonnen im Nebel

Und nachts am Himmel ein Feuerbild.

Es stürzt und weht. Du musst es bewahren.

Am Hohlweg wechselt schneller das Wild.

Und wie ein Hall aus fernen Jabren

Drohnt über Walder weit ein Schuss.

Es schweifen wieder die Unsichtbaren

Und Laub und Wolken treibt der Fluss.

Der Jäger schleppt nun heim die Beute,

Das kiefernästig starrende Geweih.

Der Sinnende sucht andre Spur.

Er geht am Hohlweg still vorbei,

Wo goldner Rauch vom Baume fuhr .

Und Stunden wehn,vom Herbstwind weise,

Gedanken wie der Vögel Reise,

Und manches Wort wird Brat und Salz.

Er ahnt, was noch die Nacht verschweigt,

Wenn in der grossen Drift des Alls

Des Winters Sternbild langsam steigt.

Peter Huchel

NEBEL

für Ludvik Kundera

Grüngoldene Lauge

Der Sümpfe.

Rohrdommelröhricht.

Die Schlangen des Abends

Suchen den Himmel.

Falb züngeln sie

An den Erlen hoch.

Am Morgen hebt

Ein Duft von Kalmus

Den Nebel.

Und auf dem Wasser

Fegt der Wind

Den Schatten

Der Blätter

Zusammen.

Peter Huchel

WIDMUNG

für Hans Henny Jahnn

Singende Öde am Fluss: wer rief?

Da mit dem rudernden Fuss des Schwans

Die Nacht nun über dem Wasser naht,

Gehn Feuer dunkel hinab den Pfad,

Wo einmal der Knabe, im Schatten des Kahns,

Den Mittag neben den Netzen verschlief.

Wer aber wollte, ,venn eisige Ferne weht,

Mit ihnen dort oben am Hügel nicht leben,

Die melken und pflügen

Und richten Gemäuer

Und Balkenan Balken sicher fügen?

Wo sich das wasserhebende Windrad dreht,

Wohnen sie nahe am Korn. Ihr Tagwerk ist gut.

Dich aber rief es, aus feuer-

Brennender Tiefe zu heben

Die leicht erloschende, ruhlose Glut.

Peter Huchel

CHAUSSEEN

Erwürgte Abendröte

Stürzender Zeit!

Chausseen. Chausseen.

Kreuzwege der Flucht.

Wagenspuren über den Acker,

Der mit den Augen

Erschlagener Pferde

Den brennenden Himmel sah.

Nachte mit Lungen voll Rauch,

Mit hartem Atem der Fliehenden,

Wenn Schüsse

Auf die Dämmerung schlugen.

Aus zerbrochenem Tor

Trat lautlos Asche und Wind,

Ein Feuer,

Das mürrisch das Dunkel kaute.

Tote,

über die Gleise geschleudert,

Den erstickten Schrei

Wie einen Stein am Gaumen.

Ein schwarzes

Summendes Tuch aus Fliegen

Schloss ihre Wunden.

Peter Huchel

WARSCHAUER GEDENKTAFEL

I

Es liessen die Blitze

Zerstörter Sommer

Die Asche an den Bäumen.

Im Wundmal der Mauer

Erscheinen die Toten.

Die schuhlosen Füsse frieren

Im Tau der Rosen.

II

O heiliges Blut,

Es brannte

In allen Adern der Stadt.

Ein Wall

Wunden Fleisches

War der Mund.

Am Schweigen

Hinter den Zähnen

Zerbrach das Eisen.

Peter Huchel

IN MEMORIAM PAUL ELUARD

Freiheit, mein Stern,

Nicht auf den Himmelsgrund gezeichnet,

Über den Schmerzen der Welt

Noch unsichtbar

Ziehst du die Bahn

Am Wendekreis der Zeit.

Ich weiss, mein Stern,

Dein Licht ist unterwegs.

Peter Huchel

EINE HERBSTNACHT

Wo bist du, damals sinkender Tag?

Septemberhügel, auf dem ich lag

lm jähen blätterstürzenden Wimd,

Doch ganz von der Ruhe der Bäume umschlungen -

Kraniche waren noch Huldigungen

Der Herbstnacht an das spähende Kind.

O ferne Stunde, dich will ich loben.

Langhalsig flogen die grossen Vögel dort oben.

Sie schrieen gell, ich rief ein Wort.

Sie zogen über den Seen fort.

Durch Wasser und Nebel wehte dein' Haar,

Urfrühes Dunkel, das alles gebar,

Moore und Flüsse, Schluchten und Sterne.

Ich sah dich schwingen

Durchs Sieb der Ferne

DeD eiserDen Staub der Meteore.

Die Erde fühlend mit jeder Pore,

Hörte ich Disteln und Steine singen.

Der Hügel schwebte. Und manchmal schoss

Den Himmel hinunter ein brennender Pfeil.

Er traf die Nacht. Sie aber schloss

Mit schnellem Dunkel die Wunde

Und blieb über wehenden Pappeln heil.

Quellen und Feuer rauschten im Grunde.

Peter Huchel

Winter Trees

The wet dawn inks are doing their blue dissolve.

On their blotter of fog the trees

Seem a botanica1 drawing -

Memories growing, ring on ring,

A series of weddings.

Knowing neither abortions nor bitchery,

Truer than women,

They seed so effortlessly!

Tasting the winds, that are footless,

Waist-deep in history -

Full of wings, otherworldliness.

.In this, they are Ledas.

O mother of leaves and sweetness

Who are these pietàs?

The shadows of ringdoves chanting, but easing nothing.

Winterbomen

Bij dageraad lost het blauwe op van uitvloeiende inkten.

Op hun vloeiblok van mist lijken de bomen

een botanische tekening -

Herinneringen groeien aan, jaarring op jaarring,

een reeks bruiloften.

Niets afwetend van miskramen en geroddel,

waarachtiger dan v rouw en,

schieten zij zo moeiteloos in het zaad!

Rukwinden zonder voetspoor proeven zij,

diep verzonken in geschiedenis -

Een en al vleugels, van een andere wereld.

Daarin zijn zij gelijk aan Leda's.

O moeder van bladeren en zachtheid

wie zijn deze piëta's?

Schaduwen van ringduiven zingen, maar verzachten niets.

Sylvia Plath

The Moon and the Yew Tree

This is the light ofthe mind, cold and planetary.

The trees ofthe mind are black. The light is blue.

The grasses unload their griefs on my feet as if I were God,

Prickling my ankles and murmuring oftheir humility.

Fumy, spiritous mists inhabit this place

Separated from my house by a row ofheadstones.

I simply cannot see where there is to get to.

The moon is no door. It is a face in its own right,

White as a knuckle and terribly upset.

It drags the sea after it like a dark crime; it is quiet

With the O-gape of complete despair. I live here.

Thrice on Sunday, the bells startle the sky -

Eight great tongues affirming the Resurrection.

At the end, they soberly bong out their names.

The yew tree points up. It has a .Gothic shape.

The eyes lift after it and find the moon.

The moon is my mother. She is not sweet like Mary.

Her blue garments unloose small bats and owls.

How I would like to believe in tenderness -

The face ofthe effigy, gentled by candles,

Bending, on me in particular, its mild eyes.

I have fallen a long way. Clouds are flowering

Blue and mysticalover the face ofthe stars.

Inside the church, the saints will all be blue,

Floating on their delicate feet over the cold pews,

Their hands and faces stiffwith holiness.

The moon sees nothing of this. She is bald and wild.

And the message of the yew tree is blackness -blackness and silence.

De maan en de taxusboom

Dit is het licht van de geest, koud en planetair.

De bomen van de geest zijn zwart. Het licht is blauw.

De gewassen storten hun grieven aan mijn voeten uit alsof ik God was,

prikken in mijn enkels, murmelen hoe nederig ze zijn.

Dampige, geestrijke nevels bewonen deze plek

door een rij zerken gescheiden van mijn huis.

Ik kan gewoon niet zien waar ik naartoe moet.

De maan is geen deur. Een gezicht op zichzelf is zij,

wit als een knobbel en vreselijk van streek.

Het sleept de zee achter zich aan als een duistere misdaad; het is rustig

in de bolronde gaping van volkomen wanhoop. Hier woon ik.

Tweemaal 's zondags schrikken klokken de hemel op -

Acht grote klepels die de verrijzenis bevestigen.

Aan het eind galmen ze bedaard hun namen uit.

De taxus wijst naar boven. Hij heeft een Gotische vorm.

Ogen zien naar hem op en vinden de maan.

De maan is mijn moeder. Ze is niet lief zoals Maria.

Haar blauwe gewaden laten kleine vleermuizen en uilen vrij.

Hoe graag zou ik in tederheid willen geloven -

De afbeelding van een gezicht, door kaarsen verzacht,

waarvan de milde ogen speciaal op mij zijn gericht.

Ik ben diep gevallen en al zo lang onderweg. Wolken bloeien

blauwen mystiek over het gezicht van de sterren.

In de kerk zullen de heiligen helemaal blauw zijn,

op hun tere voeten zwevend over de kille banken,

hun handen en gezicht stijf van heiligheid.

De maan ziet daar niets van. Ze is kaal en wild.

En de taxus verkondigt zwartheid -zwartheid en stilte.

Sylvia Plath

Elm

For Ruth Fainlight

I know the bottom, she says. I know it with my great tap root:

It is what you fear.

I do not fear it: I have been there.

Is it the sea you he ar in me,

Its dissatisfactions

Dr the voice of nothing, that was your madness'

Love is a shadow.

How you lie and cry after it

Listen: these are its hooves: it has gone off, like a horse.

All night I shall gallop thus, impetuously,

Till your head is a stone, your pillow a little turf,

Echoing, echoing.

Dr shall I bring you the sound of poisons

This is rain now, this big hush.

And this is the fruit of it: tin-white, like arsenic.

I have suffered the atrocity of sunsets.

Scorched to the root

My red filaments burn and stand, a hand of wires.

Now I break up in pieces that fly about like clubs.

A wind of such violence

Will tolerate no bystanding: I must shriek.

The moon, also, is merciless: she would drag me

Cruelly, being barren.

Her radiance scathes me. Dr perhaps I have caught her.

I let her go. I let her go

Diminished and flat, as after radical surgery.

How your bad dreams possess and endow me;

I am inhabited by a cry.

Nightly it flaps out

Looking, with its hooks, for something to love.

I am terrified by this dark thing

That sleeps in me;

All day I feel its soft, feathery turnings, its ma1ignity.

Clouds pass and disperse.

Are those the faces of love, those pale irretrievables?

Is it for such I agitate my heart?

I am incapable of more knowledge.

What is this, this face

So murderous in its strangle of branches? -

lts snaky acids kiss.

It petrifies the will. These are the isolate, slow faults

That kill, that kill, that kill.

Olm

Voor Ruth Fainlight

Ik ken de bodem, zegt ze. Ik ken hem met mijn grote penwortel:

daarvoor ben jij zo bevreesd.

Ik vrees hem niet: ik ken hem maar al te goed.

Is het de zee die je in mij hoort,

al haar misnoegdheid'?

Of de stem van het niets, die jouw waanzin was'?

Liefde is een schaduw.

Al lig je nog zo om haar te roepen

luister: dit zijn haar hoeven: ze is er vandoor, als een paard.

Zo zal ik de hele nacht galopperen, onstuimig,

tot je hoofd een steen is, je hoofdkussen een kleine zode,

vol echo's, echo's.

Of zal ik het geluid van vergiften voor je meebrengen'?

Dit is nu de regen, deze diepe stilte.

En dit zijn oogst: tinwit, als arsenicum.

Ik heb de gruwel van zonsondergangen doorstaan.

Verschroeid tot de wortel

staan mijn rode vezels in brand, een hand van draden.

Nu spat ik in stukken uiteen die als knuppels in het rond vliegen.

Zo'n vernielzuchtige wind

duldt geen inmenging: ik moet krijsen.

Ook de maan is genadeloos: ze wil me meeslepen,

wreed en onvruchtbaar als zij is.

Haar uitstraling verwondt me. Of misschien heb ik haar gevangen.

Ik laat haar los. Ik laat haar los

verminderd en vlak, als na radicale chirurgie.

Hoe bezeten en begaafd word ik van je kwade dromen.

Ik word bewoond door een schreeuw.

's Nachts vliegt hij uit

op zoek, met zijn haken, naar iets om lief te hebben.

Ik ben doodsbang voor dat donkere ding

dat in mij slaapt;

de hele dag voel ik zijn zachte, vederachtige kronkelingen, zijn

boosaardigheid.

Wolken trekken voorbij en drijven uiteen.

Zijn dat de gezichten van de liefde, die bleke vervluchtigingen?

Jaag ik mijn hart daarvoor op?

Ik ben niet in staat tot meer kennis.

Wat is dit, dit gezicht

zo moorddadig in zijn wurggreep van takken?

Zijn slangenzuur kust.

Het versteent de wil. Dit zijn de afgezonderde, tergend trage gebreken

die doden, die doden, die doden.

Sylvia Plath

Sterben

Ist eine Kunst, wie alles.

Ich kann es besonders schön

Ich kann es so, dass es die Hölle ist, es zu sehn.

Ich kann es so, dass man wirklich fühlt, es ist echt.

Sie können, glaube ich, sagen, ich bin berufen zu diesem Ziele.

Sylvia Plath

The woman is perfected.

Her dead

Body wears the smile of accomplishment,

The illusion of a Greek necessity

Flows in the scrolls of her toga,

Her bare

Feet seem to be saying:

We have come so far, it is over.

Each dead child coiled, a white serpent,

One at each little

Pitcher of milk, now empty.

She has folded

Them back into her body as petals

Of a rose close when the garden

Stiffens and odours bleed

From the sweet, deep throats of the night flowers.

The moon has nothing to be sad about,

Staring from her hood of bone.

She is used to this sort of thing.

Her blacks crackle and drag.

Die Frau ist vollendet.

Ihr toter

Körper tragt das Lacheln des Erreichten.

Der Ans chein einer griechischen Notwendigkeit

Fliesst in den Schnörkeln ihrer Toga

Ihre blossen

Füsse scheinen zu sagen: Wir kamen bis

Hierher, es ist vorbei.

Jedes tote Kind eingerollt, eine weisse Schlange,

Eines um jeden kleinen

Milchkrug, nun leer.

Sie hat sie gefaltet

Zurück in ihren Körper, wie Blätter einer

Rose sich schliessen wenn der Garten

Erstarrt und Düfte bluten

Aus den süssen tiefen Schlünden der Nachtblume.

Der Mond starrt aus seiner Knochenkapuze.

Er hat keinen Grund zur Trauer.

Er ist dergleichen gewohnt.

Seine schwarzen Hüllen knistern und schlurfen.

Sylvia Plath

Sterren plukken

Sterren plukken, frambozen ’s nachts van een struik

uit het donker, het fluweel, de tijd van de eenling.

Zachtheid ademen, warmte omhullen

met barmhartige eenzaamheid, die van geraas verlaten,

spreekt door stilte, rijpend met een geheim,

verder gaan, als op poezevoeten

onsterfelijk gemak kennen, gestolen uit de levensbron

een goddelijk ijzeren rantsoen wordt hier niet uitgedeeld

tussen bestaan en bestaan, tussen niets en niets.

Opgerold liggen op de grond, aarde ruiken,

die goeie broodkorst. Groeien en groeien,

een embryo in de schoot van het grote erbarmen.

Van Amir Gilboa

Silentium

Ze rust nog in de moederschoot,

Ze is muziek en woordenreeksen,

En dus de kern, niet te verbreken,

Van al hetgeen God leven bood.

Zeeboezem, kalme ademingen,

Krankzinnig helder is dit uur,

En in een vat van zwart-azuur

Deint schuim, bleekwit zoals seringen.

Dat van mijn lippen komen zal

Wat in oerstilte lag verzonken,

Wat altijd zuiver heeft geklonken,

Zoals een noot van puur kristal!

Tracht, Afrodite, schuim te blijven,

Weerkeer naar de muziek, o woord,

En hart, laat harten ongestoord

Die één zijn met de bron van leven!

Ossip Mandelstam - vertaling Peter Zeeman

Silentium

Zij is nog ongeboren.

Zij is muziek, maar ook het woord

en daarom de band, niet te verbreken,

van al wat leeft.

Kalm ademen de borsten van de zee

maar vol licht, als waanzinnig, is de dag

en bleek seringenschuim

deint in het zwart-azuren vat.

Mogen mijn lippen ooit

oer-zwijgen vinden

zoals een toon: helder kristal

en vanaf zijn geboorte zuiver!

Blijf zeeschuim, Aphrodite!

Woord, keer terug tot de muziek

en hart, heb beschroomdheid voor een mede-hart,

één met het grondbeginsel van het leven!

Ossip Mandelstam - vertaling Kees Verheul

A Valediction: Forbidding Mourning

As virtuous men pass mildly away,
And whisper to their souls, to go,
Whilst some of their sad friends do say,
"The breath goes now," and some say, "No:"

So let us melt, and make no noise,
No tear-floods, nor sigh-tempests move;
'Twere profanation of our joys
To tell the laity our love.

Moving of th' earth brings harms and fears;
Men reckon what it did, and meant;
But trepidation of the spheres,
Though greater far, is innocent.

Dull sublunary lovers' love
(Whose soul is sense) cannot admit
Absence, because it doth remove
Those things which elemented it.

But we by a love so much refin'd,
That ourselves know not what it is,
Inter-assured of the mind,
Care less, eyes, lips, and hands to miss.

Our two souls therefore, which are one,
Though I must go, endure not yet
A breach, but an expansion,
Like gold to airy thinness beat.

If they be two, they are two so
As stiff twin compasses are two;
Thy soul, the fix'd foot, makes no show
To move, but doth, if the' other do.

And though it in the centre sit,
Yet when the other far doth roam,
It leans, and hearkens after it,
And grows erect, as that comes home.

Such wilt thou be to me, who must
Like th' other foot, obliquely run;
Thy firmness makes my circle just,
And makes me end, where I begun.

John Donne

A Hymn To God The Father

Wilt thou forgive that sin where I begun,
Which was my sin, though it were done before?
Wilt thou forgive that sin, through which I run,
And do run still, though still I do deplore?
When thou hast done, thou hast not done,
For I have more.

Wilt thou forgive that sin which I have won
Others to sin, and made my sin their door?
Wilt thou forgive that sin which I did shun
A year or two, but wallow'd in, a score?
When thou hast done, thou hast not done,
For I have more.

I have a sin of fear, that when I have spun
My last thread, I shall perish on the shore;
But swear by thyself, that at my death thy Son
Shall shine as he shines now, and heretofore;
And, having done that, thou hast done;
I fear no more.

John Donne

Death Be Not Proud

Death be not proud, though some have called thee
Mighty and dreadfull, for, thou art not soe,
For, those, whom thou think'st, thou dost overthrow,
Die not, poore death, nor yet canst thou kill mee.
From rest and sleepe, which but thy pictures bee,
Much pleasure, then from thee, much more must flow,
And soonest our best men with thee doe goe,
Rest of their bones, and soules deliverie.
Thou art slave to Fate, Chance, kings, and desperate men,
And dost with poyson, warre, and sicknesse dwell,
And poppie, or charmes can make us sleepe as well,
And better then thy stroake; why swell'st thou then?
One short sleepe past, wee wake eternally,
And death shall be no more; death, thou shalt die.

John Donne

Love's Alchemy

Some that have deeper digg'd love's mine than I,
Say, where his centric happiness doth lie;
I have lov'd, and got, and told,
But should I love, get, tell, till I were old,
I should not find that hidden mystery.
Oh, 'tis imposture all!
And as no chemic yet th'elixir got,
But glorifies his pregnant pot
If by the way to him befall
Some odoriferous thing, or medicinal,
So, lovers dream a rich and long delight,
But get a winter-seeming summer's night.

Our ease, our thrift, our honour, and our day,
Shall we for this vain bubble's shadow pay?
Ends love in this, that my man
Can be as happy'as I can, if he can
Endure the short scorn of a bridegroom's play?
That loving wretch that swears
'Tis not the bodies marry, but the minds,
Which he in her angelic finds,
Would swear as justly that he hears,
In that day's rude hoarse minstrelsy, the spheres.
Hope not for mind in women; at their best
Sweetness and wit, they'are but mummy, possess'd.

John Donne

The Bait

Come live with me, and be my love,
And we will some new pleasures prove
Of golden sands, and crystal brooks,
With silken lines, and silver hooks.

There will the river whispering run
Warm'd by thy eyes, more than the sun;
And there the 'enamour'd fish will stay,
Begging themselves they may betray.

When thou wilt swim in that live bath,
Each fish, which every channel hath,
Will amorously to thee swim,
Gladder to catch thee, than thou him.

If thou, to be so seen, be'st loth,
By sun or moon, thou dark'nest both,
And if myself have leave to see,
I need not their light having thee.

Let others freeze with angling reeds,
And cut their legs with shells and weeds,
Or treacherously poor fish beset,
With strangling snare, or windowy net.

Let coarse bold hands from slimy nest
The bedded fish in banks out-wrest;
Or curious traitors, sleeve-silk flies,
Bewitch poor fishes' wand'ring eyes.

For thee, thou need'st no such deceit,
For thou thyself art thine own bait:
That fish, that is not catch'd thereby,
Alas, is wiser far than I.

John Donne

The Computation

For the first twenty years since yesterday
I scarce believed thou couldst be gone away;
For forty more I fed on favors past,
And forty on hopes that thou wouldst they might last.
Tears drowned one hundred, and sighs blew out two,
A thousand, I did neither think nor do,
Or not divide, all being one thought of you,
Or in a thousand more forgot that too.
Yet call not this long life, but think that I
Am, by being dead, immortal. Can ghosts die?

John Donne

The Ecstasy

Where, like a pillow on a bed
A pregnant bank swell'd up to rest
The violet's reclining head,
Sat we two, one another's best.
Our hands were firmly cemented
With a fast balm, which thence did spring;
Our eye-beams twisted, and did thread
Our eyes upon one double string;
So to'intergraft our hands, as yet
Was all the means to make us one,
And pictures in our eyes to get
Was all our propagation.
As 'twixt two equal armies fate
Suspends uncertain victory,
Our souls (which to advance their state
Were gone out) hung 'twixt her and me.
And whilst our souls negotiate there,
We like sepulchral statues lay;
All day, the same our postures were,
And we said nothing, all the day.
If any, so by love refin'd
That he soul's language understood,
And by good love were grown all mind,
Within convenient distance stood,
He (though he knew not which soul spake,
Because both meant, both spake the same)
Might thence a new concoction take
And part far purer than he came.
This ecstasy doth unperplex,
We said, and tell us what we love;
We see by this it was not sex,
We see we saw not what did move;
But as all several souls contain
Mixture of things, they know not what,
Love these mix'd souls doth mix again
And makes both one, each this and that.
A single violet transplant,
The strength, the colour, and the size,
(All which before was poor and scant)
Redoubles still, and multiplies.
When love with one another so
Interinanimates two souls,
That abler soul, which thence doth flow,
Defects of loneliness controls.
We then, who are this new soul, know
Of what we are compos'd and made,
For th' atomies of which we grow
Are souls. whom no change can invade.
But oh alas, so long, so far,
Our bodies why do we forbear?
They'are ours, though they'are not we; we are
The intelligences, they the spheres.
We owe them thanks, because they thus
Did us, to us, at first convey,
Yielded their senses' force to us,
Nor are dross to us, but allay.
On man heaven's influence works not so,
But that it first imprints the air;
So soul into the soul may flow,
Though it to body first repair.
As our blood labors to beget
Spirits, as like souls as it can,
Because such fingers need to knit
That subtle knot which makes us man,
So must pure lovers' souls descend
T' affections, and to faculties,
Which sense may reach and apprehend,
Else a great prince in prison lies.
To'our bodies turn we then, that so
Weak men on love reveal'd may look;
Love's mysteries in souls do grow,
But yet the body is his book.
And if some lover, such as we,
Have heard this dialogue of one,
Let him still mark us, he shall see
Small change, when we'are to bodies gone.

John Donne

The Indifferent

I can love both fair and brown;
Her whom abundance melts, and her whom want betrays;
Her who loves loneness best, and her who masks and plays;
Her whom the country form'd, and whom the town;
Her who believes, and her who tries;
Her who still weeps with spongy eyes,
And her who is dry cork, and never cries.
I can love her, and her, and you, and you;
I can love any, so she be not true.

Will no other vice content you?
Will it not serve your turn to do as did your mothers?
Or have you all old vices spent and now would find out others?
Or doth a fear that men are true torment you?
O we are not, be not you so;
Let me--and do you--twenty know;
Rob me, but bind me not, and let me go.
Must I, who came to travel thorough you,
Grow your fix'd subject, because you are true?

Venus heard me sigh this song;
And by love's sweetest part, variety, she swore,
She heard not this till now, and that it should be so no more.
She went, examin'd, and return'd ere long,
And said, "Alas! some two or three
Poor heretics in love there be,
Which think to stablish dangerous constancy.
But I told them, 'Since you will be true,
You shall be true to them who'are false to you'."

John Donne

Huye del sol el sol

Huye del sol el sol, y se deshace

La vida a manos de la propia vida ;

Del tiempo que, a sus partos homicida,

En mies de siglos las edades pace,

Nace la vida, u con la vida nace

Del cadáver la fábrica temida.

¿teme, pues, el hombre en la partida,

si vivo estriba en lo que muerto yace ?

Lo que pasó ya falta ; lo futro

Aún no se vive ; lo que está presente

No está, porque es su esencia el movimiento.

Lo que si ignora es sólo lo seguro ;

Este mundo, república de viento

Que tiene por monarca un accidente.

Gabriel Bocángel

1603-1658

De zon vlucht voor de zon, en leven doet

Niet anders dan het leven zelf ontbinden;

Vanuit de tijd, die eeuwig zijn gebroed

Geslachten na geslachten blijft verslinden,

Ontstaat het leven, en gelijk begint de

Ontluistering die ons karkas doorwroet.

Wat vreest de mens nog dat hij sterven moet,

Als hij slechts bij wat heen is steun kan vinden?

Wat is geweest, is weg; de toekomst is

Nog niet in leven, en wat nu bestaat,

Bestaat niet echt, omdat er niets beklijft.

Alleen wat wij niet weten is gewis;

De wereld, een op wind gestoelde staat

Waarin toevalligheid de wet voorschrijft.

Vert.: J.P Rawie

Into the West

 by Annie Lennox
The Lord of the Rings III - The Return of the King

Lay down
Your sweet and weary head
The night is falling
You have come to journey's end
Sleep now
And dream of the ones who came before
They are calling
From across the distant shore

Why do you weep?
What are these tears upon your face?
Soon you will see
All of your fears will pass away
Safe in my arms
You're only sleeping

What can you see
On the horizon?
Why do the white gulls call?
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come to carry you home

And all will turn
To silver glass
A light on the water
All Souls pass

Hope fades
Into the world of night
Through shadows falling
Out of memory and time
Don't say
We have come now to the end
White shores are calling
You and I will meet again
And you'll be here in my arms
Just sleeping

Chorus

And all will turn
To silver glass
A light on the water
Grey ships pass
Into the West

      de Rijn - collage 30 x 40 cm

    voor meer en ander werk zie http://landscape.mystiek.net

canandanann - 20-02-2006 18:04:47